مبارزه کارگران برای تغییر وضع موجود، در بخش های مختلف ادامه دارد. شرایط جامعه و مجموعه فشارها و تنگناهایی که طبقه حاکم و دولت این طبقه بردوش طبقه کارگر آوار نموده ، این مبارزه را به یک امر ناگزیر

سیاست‌ها، قوانین و تفکر زن‌ستیزانه‌ی مسئولان و دست اندرکاران جمهوری اسلامی بر هیچ کس پنهان نیست. در بیش از ۴ دهه گذشته، آنان در پیشبرد این سیاست و رواج این تفکر از هیچ‌گونه اقدامی ‌فروگذار

اعتصابات و تجمعات گسترش یابنده کارگری، یکی از روندها و  واکنش های اعتراضی اصلی جامعه نسبت به اوضاع و شرایط موجود است. کارگران ایران اگرچه از تشکل های صنفی و سیاسی خود محروم شده و ازفقدان تشکل‏های

تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، اجبار، سرکوب، تبعیض و نابرابری بر تمامی عرصه های زندگی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی زنان سایه انداخته است. انتخاب‌های فردی زنان در زندگی خصوصی و حق کنترل بر بدن و سلامت شان،

نهم مرداد ۱۴۰۳ خبرگزاری دولتی ایلنا، از تجمع اعتراضی کارگران اخراجی فولاد شادگان خوزستان مقابل کارخانه خبر داد. صدها کارگر فولاد شادگان اخراج شده اند. نخست خبر اخراج ۷۰۰ کارگر منتشرشد که رقم

کارکنان رسمی شاغل در صنعت نفت، بار دیگر تجمعات اعتراضی نسبتاً گسترده ای در چندین شرکت و مجتمع نفت و گاز برپاکردند. این تجمعات اعتراضی که با فراخوان قبلی و با حضور گسترده و صدهانفره کارکنان رسمی

اعتصاب کارگران پروژه ای و پیمانی شاغل در صنعت نفت که در آخرین روز خرداد ماه در چند شرکت آغاز شد، به سرعت به یک اعتصاب سراسری و فراگیر تبدیل شد. این اعتصاب به رغم تمام تهدیدها و فشارها، در فاصله

جرقه جنبش “زن، زندگی، آزادی” در سال ۱۴۰۱، گرچه در پی کشته شدن مهسا امینی زده شد و در کوتاه مدتی به سراسر ایران گسترش یافت، اما جنبشی ناگهانی نبود. این جنبش فوران نارضایتی و خشم عمیق توده‌های مردم

دوشنبه ۴ تیر ۱۴۰۳، شریفه محمدی – فعال کارگری و اجتماعی – در بیدادگاه انقلاب اسلامی رشت به اتهام جعلی «بغی» به اعدام محکوم شد. دو هفته بعد، در روز چهارشنبه ۲۰ تیر، زهره دادرس، فعال حقوق زنان که

در صنعت نفت آرام و قراری دیده نمی‏شود. خشم و نارضایتی کارگران بسیار بالاست. کار در صنعت نفت،درپالایشگاه ها، پتروشیمی ها، حفاری و دکل ها در مناطق جنوب کشور به ویژه در فصل تابستان و گرمای بالای ۵۰