دو اعتصاب بزرگ نزدیک به ۵۰۰۰ کارگر در ۱۲۰ کوره و کارخانه آجرپزی، با خواست افزایش دستمزد که روی‌هم ۵۰ روز به طول انجامید، در زمره‌ی مهم‌ترین حرکت‌های اعتراضی کارگران در یک ماه‌ و‌ نیم اخیر است.

متجاوز از چهارهزار کارگر و پرسنل شرکت کشت و صنعت هفت‌تپه، مدت‌هاست در حالت بلاتکليفی بسر می‌برند. بيش از سه‌ماه است که هيچگونه حقوقی به کارگران پرداخت نشده است. کارگران اين شرکت و اعضای خانوادۀ

در آستانه اول ماه مه امسال، اقدامات سرگوبگرانه رژیم علیه کارگران پیشرو و فعالان کارگری بیش از پیش تشدید شد. بازداشت ها و احضار های گسترده فعالان کارگری، ارعاب کارگرانی که خواستار مجوز راهپیمائی

سال جاری باگسترش اعتراضات واعتصابات کارگری آغاز شده است. اگرچه تاکنون تنها حدود شش هفته از سال ٨۷ گذشته است واین مدت زمان کوتاه برای ارائه یک ارزیابی بالنسبه دقیق از چشم انداز جنبش طبقاتی کارگران

اگر موضوع کودکان کار و دردها و آلام آن‌ها، کودکانی که بخش بزرگی از آن‌ها به کودکان خیابانی معروف هستند، شوم ترین پدیده‌ در دوره‌ی حاکمیت اسلامی نباشد، بی شک یکی از آن‌هاست. پدیده‌ای که تا چند سال

با وجود آن که محمد جهرمی وزیر کار جمهوری اسلامی، یک بار در اواخر دی وبار دیگر در سیزدهم اسفند اعلام نمود که حداقل دستمزدهای کارگری، درنیمه دوم اسفند ماه اعلام می شود، اما هنوز میزان حداقل دستمزد

معاون وزیر کار چنین اعلام نمود که در سال گذشته، بیش از ١٠ هزارو ۴٠ کارگر، قربانی حوادث ناشی از کار شده اند وبخش صنعت با ۴۷ درصد، بیشترین میزان حوادث را داشته است. یک مقام دولتی دیگر نیز تصریح

جمهوری اسلامی سیاست های سرکوبگرانه خود را علیه فعالان علنی جنبش های اجتماعی تشدید کرده است. در طول چند هفته اخیر، دهها تن از معلمان، کارگران، دانشجویان و زنان دستگیر و تعدادی از آنها هم اکنون به

از هفتم تا هفدهم مهرماه، کارگران قهرمان نیشکر هفت تپه دست به اعتصابی زدند که در جنبش کارگری ماند گار شد. اعتصابی که به حق می‌توان گفت بعد از اعتصاب کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، نقطه

دور جدید اختناق وسرکوبی که با روی کا رآمدن کابینه نظامی- امنیتی احمدی نژاد آغاز شد و با شدت و حدت تمام ادامه یافته است، از اوائل سال جاری وارد مرحله هولناک تر وگسترده تری شده است. ارتجاع حاکم،