از مدت‌ها قبل زمزمه اعتصاب سراسری کارگران غیررسمی خصوصاً کارگران پروژه‌ای و پیمانی شاغل در صنعت نفت و گاز و پتروشیمی وجود داشت. فشارهای معیشتی آوار شده بردوش این بخش از کارگران به‌شدت بالاست.
جنبش کارگری از همان نخستین روزها و هفته‌های آغازین سال ۱۴۰۱ با یورش طبقه حاکم و همزمان با موجی از اعتصابات و اعترضات کارگری همراه شد. یورش‌های پی‌درپی طبقه سرمایه‌دار حاکم به سطح معیشت کارگران
بعد از اعلام کارزار مبارزاتی کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه در تجمع ۵ فروردین کارگران این شرکت و تأکید مجدد بر آن در تجمع اعتراضی ۹ فروردین و همچنین سخنان ابراهیم عباسی و یوسف بهمنی دو تن از
تصمیم نهاد دولتی “شورای عالی کار” در مورد میزان افزایش (اسمی) دستمزد کارگران برای سال‌جاری، زمینه گسترش اعتراضات وسیع کارگری را فراهم کرده است. فقر آن‌چنان بر زندگی کارگران و زحمتکشان سایه
در هفت‌تپه دور جدیدی از مبارزه آغازشده است.مبارزه در هفت‌تپه فقط محلی نیست بلکه اساساً “فرا هفت‌تپه‌ای” است. پرچم اعتراض نسبت به مزد مصوب ” شورای عالی کار” و پرچم اعتراض علیه وضع موجود در دست
موج اعتصابات و تظاهرات کارگری به‌ویژه کشورهای پیشرفته سرمایه‌داری را فراگرفته است. در طول یک ماه گذشته میلیون‌ها کارگر در اروپا، آمریکا و افریقا به اعتصاب و اغلب تظاهرات و راهپیمائی‌های گسترده
موج جدیدی از اعتصابات کارگری و اعتراضات توده‌ای سایر اقشار زحمتکش آغازشده است. این موج اعتراض برخاسته از اعماق جامعه گرچه درحال حاضر آرام است و به‌آرامی درحال پیشروی، اما دیری نخواهد پایید که شکل
به ابتکار و پیشنهاد اتحادیه‌های کارگر انگلستان و همراهی بزرگ‌ترین اتحادیه‌های کارگری در اروپا و کانادا، روز ۸ فوریه (۱۹ بهمن) به‌عنوان روز اقدام حمایت فراملی اتحادیه‌های کارگری از مردم ایران
وضعیت زندگی توده‌های مردم ایران به‌غایت دشوار شده است. شرایط وخیم اقتصادی، معضل بزرگ و کمرشکن گرانی، تورم افسارگسیخته و کاهش شدید قدرت خرید، کارد را به استخوان رسانده است.حتی تأمین مواد غذایی
به دنبال فراخوان شورای هماهنگی و همبستگی کارکنان رسمی صنعت نفت که ۲۱ دی انتشار یافت و در آن از کارکنان رسمی نفت در “تهران، اهواز، عسلویه، ماهشهر، گچساران و همه مناطق نفت‌خیز و عملیاتی” دعوت
نظرات شما