جنبش کارگری ایران که با مراسم اول ماه مه سقز (در سال ۸۳) عملا وارد دوره جدیدی شد، بعد از آن نیز به مراحل تکامل یافته تری پا گذاشته و پیوسته رشد واعتلا یافته است. پیشرفت ها ودستاوردهای انکار

۱ – حزب طبقه کارگر – سازماندهی هسته‌های سرخ – وظایف هسته‌های سرخ ۲ – تشکل‌های غیر حزبی کارگران – کمیته‌های کارخانه و کارگاه – اتحادیه‌های کارگری ۳ – اعتصاب عمومی سیاسی و قیام مسلحانه تشکل‌های

سال ۸۴ با پیشرفت‌های بس مهمی در جنبش طبقاتی کارگران همراه بود. طبقه کارگر ایران در سال گذشته، یکی از پربارترین و درخشان‌ترین دوران حیات خود را از سر گذارند. به رغم تمام فشارها و محدودیت‌هایی که

موضوع افزایش میزان حداقل دستمزدهای کارگری، امسال نیز بدون کم‌ترین توجهی به خواست کارگران در این زمینه و بدون در نظر گرفتن نرخ تورم واقعی، با اندک افزایشی به روال سال‌های گذشته به پایان رسید.

پیش از پرداختن به اعتصاب اخیر کارگران شرکت واحد بی مناسبت نیست اگر به پروسه شکل‌گیری یا احیای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه، ولو به اختصار نگاهی بیافکنیم. اگر چه رژیم جمهوری

به دنبال صدور احکام محکومیت دستگیرشدگان اول ماه مه سال ۸۳ در سقز و صدور فراخوانی از سوی همسران چهار تن از آن‌ها برای حمایت از محکومین، کمیته‌ای تحت عنوان “کمیته دفاع از حقوق دستگیرشدگان اول ماه

شماره ۵۴۶- سال سی و یکم – نیمه اول فروردین ۸۸ از زمانی که کارگران نیشکر هفت تپه برای کسب مطالبات خود به اعتراضات جمعی و اعتصاب روی آوردند، همواره از طرف نیروهای سرکوبگر رژیم، زیر شدیدترین فشارها

جنبش کارگری در طی دو سال گذشته گام های مهمی به جلو برداشته است. ارتقای درجه آگاهی در میان کارگران، رشد و تقویت گرایش چپ رادیکال و سوسیالیستی در جنبش کارگری و بالاخره پیشرفت های جنبش کارگری در

جمهوری اسلامی در طول تمام دوران موجودیت اش در ایران، نشان داده است که هیچ گاه نمی تواند از چنبره تضاد ها و بحران هائی که آن را احاطه کرده اند، رهائی یابد. درست در شرایطی که با سپردن قدرت اجرائی

جنبش طبقاتی کارگران ایران در مرحله شکوفائی واعتلاء قرار گرفته است و مبارزه طبقاتی کارگران پیوسته توسعه می یابد. مبارزات این طبقه در طول چند سال اخیر، روز به روز مستقیم تر، علنی تر و تعرضی تر شده