مرتجعی فریاد می زند نگذارید دلش را به زنی دهد سینه‌اش را به گلوله ببندید او آزادی زنگ خورده را کوک می‌کند روشنائی روز را در دامن یاسمن‌ها به دوش می‌کشد مشعلی در دست گامی در راه امیدی بر لب خرافات

می‌شنوید؟ همه آمده‌اند با سر نیزه‌هایشان زیر پلک ها را جستجو می‌کنند شبانه در کوچه‌های تاریک شعرها را تفتیش می‌کنند شعرهای متعفن را نه شعرهای معطر را زمانی که زبان از لب هراس داشت مبادا آزادی را

داغ هزاران شلاق بردست هایم رنج هزاران سال – کار بردیدگانم خواب هزاران قرن برپاهایم نقش هزاران زنجیر بردست هایم بسیاری دستبند برچشم هایم دنیایی از چشم بند اما! درسینه ام تنها یک قلب می تپد قلب

سگ‌هایتان را بیاورید اینجا میان آجر و آهن ناله یک کارگر می‌آید استخوان‌های خرد شده ضایعات انسانی چهر ه ای از خاک و خون در خرابه‌های متروپل با گلوی گرسنه افتاده از دار بست کارگری بی مواجب مشتی

“تنها این نور، سالگرد” دو شعر از: فیلیپ سوپو  ترجمۀ زهره مهرجو       تنها این نور   تنها این نور، که دست های تو می کارندش تنها این شعله و چشم های تو… این کشتزارها، این خرمن

وقتی فرسنگ‌ها راه را می‌پیمایم تا در قله جام جان تازه‌ای برگیرم آنگاه به بی‌مهری آدمیان می‌گریم که چگونه فراموش می‌شوند می‌میرند آنزمان شعر اندوه را می‌سرایم شعر اندوه تاریخ خلقی است زخم تاولی

من از اردوی کارم فرزند کارگر سرود برابری بر لب نامم پرولتاریاست پدرم با آرزوهایش در معدن سنگ مدفون شد فریاد می‌زد مرده باد فقر مرده باد فقر من نیز هر روز تابوتی برای خود می‌سازم (اگر روزی با مرگ

در سحر گاه ماه می پانزده پرچم سرخ قانون جدیدی سرودن بنیاد کهنه تاریخ جهان دیگر هیچ بشارت دادند پیکاری به وسعت جنگل علیه استثمار علیه سرمایه اول ماه می پرچم رزم ماست ما کارگران آب خاک آهنیم خشم ما

به یاد نویسندهٔ آزادی‌خواه بکتاش اگر قلمم را بدزدید با انگشتان له‌شده خواهم نوشت خواهم سرود خواهم خواند در سرداب‌های بی‌نشان برای زنده ماندن زندگی کردن برای نا سروده‌ها نانوشته‌ها خواهم نوشت که

نگاهش می‌کنم از دودکش کارخانه به تن‌های نحیف خسته‌شان به دستانی پر چرب سیاه به چشمان بی‌خواب که چون کوره آتش می‌سوزد سندانی مقاوم تکیه بر پتک صبر برای سفره‌ای نان باز نارنجکی فلفلی به‌جای نان باز