پتک سنگین و دردناک بیماری سرطان پس از چهارسال بر پیکر رفیق محمود رحمانیان فرود آمد و جانش را بیرحمانه به یغما برد. مرگ این رفیق اندوه عمیقی در دل آنان که عشق او به انسان بودن را شنیده، دیده و تجربه کرده بودند، نشاند.
محمود در سال ۱۳۳۲ در شهرستان جهرم در یک خانواده ی کارگری به دنیا آمد، بزرگ شد و به مدرسه رفت. او قبل از قیام ۵۷ هوادار سازمان چریک های فدایی خلق شد و پس از انشعاب اقلیت و اکثریت با اعتقاد به مواضع انقلابی اقلیت، با عشق و شور انقلابی به فعالیت برای تحقق آرمان های سوسیالیستی ادامه داد.
در روز ۲۳ خرداد سال شصت عوامل سرکوب رژیم و حزب الهی های چماقدار، وحشیانه به دستور امام جمعه ی جهرم به خانواده اش حمله کرده و خانه‌اش را تاراج کردند. با وجود این، این رفیق بدون هراس از دستگیری، شکنجه و اعدام همچنان به فعالیت های خود در بخش کارگری ادامه داد. پس از وارد شدن ضربات متعدد رژیم به سازمان، در سال ۱۳۶۲ مجبور به ترک ایران شده و به کشور آلمان رفت. رفیق محمود رحمانیان در طول زندگی خود در تبعید همچنان به فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی خود ادامه داد و در سال ۱۳۶۷ در تاسیس کتابخانه ی ایرانیان در شهر هانوفر نقش فعالی داشت. وی در سال ۱۳۹۰ به نیکاراگوئه رفته و در آنجا مدرسه‌ای برای کودکان ساخت.
رفیق محمود چنان در دل رفقایش جای داشت که در تمام مدت بیماری‌اش، شبانه روز رفقا بر بستر او حضور داشتند و او را تا لحظه‌ی مرگ تنها نگذاشتند.
فقدان این رفیق را به بستگانش، دوستان و همرزمانش تسلیت می‌گوئیم و در اندوه‌شان سهیم هستیم.
فعالین سازمان فدائیان (اقلیت) – هانوور
عموی نازنینم رفت، اما راهش زنده است.
الهی قربونت بشم عمو جوونی هنوز باورم نمیشه
دایی محمود عزیز انسانیت و دفاع از انسانهای رنج دیده و اخلاق و شرافت و انسان دوست بودن تو برای همیشه در ذهن و خاطر همگان خواهد ماند.( دین من انسانیت من هست )