یادداشت سیاسی- از روز دوشنبه ۴ آذرماه و در پی انتقال ١١ زندانی محکوم به اعدام به سلول انفرادی جهت اجرای حکم، جمع بزرگی از زندانیان واحد ٢ زندان قزل‌حصار که بسیاری از آن‌ها نیز به حکم اعدام محکوم شده‌اند، دست به اعتصاب غذا زدند. براساس آخرین اخبار تعداد زندانیان اعتصابی به بیش از ١٨٠٠ نفر رسیده است. در این واحد حدود ٣٠٠٠ نفر زندانی هستند. خواست اصلی زندانیان معترض، رسیدگی مجدد به پرونده‌ها و لغو احکام اعدام می‌باشد.
در پی فراگیرشدن اعتصاب در این زندان، زندانبان دست به تشدید فضای امنیتی زد و با یورش به بندها اقدام به تخریب وسایل زندانیان نمود، هم‌چنین حسینی رئیس زندان به همراه معاون‌اش گرامی، سعی کردند با دادن وعده‌هایی زندانیان را وادار به پایان دادن به اعتصاب غذا کنند که زندانیان برادامه‌ی اعتصاب تا لغو رسمی احکام اعدام و اعلام آن از رادیو و تلویزیون تاکید کردند.
هم‌چنین در روزهای اخیر تعدادی از خانواده‌های محکومین به اعدام در برابر مراکز حکومتی از جمله مجلس اسلامی دست به تجمع زده و خواستار لغو مجازات اعدام شدند. در دست‌نوشته‌هایی که این خانواده‌ها با خود به همراه داشتند نوشته شده بود: “چرا اعدام؟”. در ماه‌های اخیر خانواده‌های محکومین به اعدام تجمعات متعددی را با خواست لغو احکام اعدام زندانیان برگزار کرده‌اند.
این اولین بار نیست که زندانیان و خانواده‌های زندانیان در اعتراض به احکام اعدام دست به اعتراض می‌زنند. در اول دی‌ماه سال ٨٨ مردم سیرجان در اعتراض به اجرای حکم اعدام دو تن از اهالی این شهر در ملاء عام، به محل اجرای حکم اعدام و استقرار نیروهای انتظامی یورش برده و درپی زدوخورد با ماموران مسلح رژیم، دو محکوم به اعدام را از بالای طناب دار به زیر کشیدند. در پی دستگیری مجدد محکومین به اعدام و درگیری متعاقب آن بین مردم و نیروهای نظامی، ده‌ها تن از مردم مجروح و تعدادی نیز کشته شدند. منابع دولتی تعداد کشته‌شدگان را دو نفر و برخی منابع مردمی ٩ نفر اعلام کردند. هم‌چنین حدود ٨٠ نفر مجروح و در بیمارستان‌ها بستری گردیدند.
روز ٢۴ اسفند سال ٨٩ نیز در جریان درگیری بین زندانیان و زندانبان در زندان قزل‌حصار، بیش از صدوپنجاه زندانی در اثر حمله زندانبان با اسلحه و گاز اشک‌آور کشته و مجروح شدند. رژیم از طریق رسانه‌های خبری خود، ضمن مقصر جلوه دادن زندانیان اعلام کرد که اغلب این زندانیان دارای حکم اعدام بوده‌اند.
هم‌چنین در پی اعدام ١۶ زندانی در زاهدان به تاریخ ۴ آبان‌ماه امسال که حداقل ١٠ نفر از آن‌ها به اتهامات سیاسی دستگیر شده بودند، خانواده‌های زندانیان اعدام شده در برابر دادستانی زاهدان دست به تجمع اعتراضی زدند.
اما شاید بتوان گفت مهم‌ترین اعتراض توده‌ای در اجرای حکم اعدام، در کُردستان به‌ویژه پس از اعدام فرزاد کمانگر و ۴ زندانی سیاسی دیگر در اردیبهشت سال ٨٩ صورت گرفت. در پی این اعدام بسیاری از مردم شهرهای کُردستان دست به اعتصاب زدند و بازار شهرهایی هم‌چون سنندج، مهاباد، بوکان، مریوان و کامیاران به حالت نیمه تعطیل درآمد. هم‌چنین دانشجویان دانشگاه کُردستان نیز دست به اعتصاب غذا زدند. در طول حیات حکومت اسلامی، مردم کُردستان بارها در اعتراض به سرکوب، کشتار و اعدام زندانیان سیاسی دست به مبارزه زده‌اند.
در خارج از کشور نیز ایرانیان مخالف اعدام، بارها در اعتراض به اجرای احکام اعدام دست به اعتراض زده‌اند، در این اعتراضات بویژه کمونیست‌ها و نیروهای چپ و آزادی‌خواه نقشی اساسی داشته‌اند. هم‌چنین برگزاری مراسم‌های یادمان اعدامیان دهه‌ی اول حاکمیت جمهوری اسلامی از جمله کشتار زندانیان سیاسیت در تابستان ۶٧، در سالیان اخیر با ابعاد بیشتر و استقبال گسترده‌تری همراه بوده است. مبارزه برای لغو احکام اعدام در خارج از کشور نیز همگام با ایران از شتاب بیشتری برخوردار شده است.
مبارزه برای لغو حکم اعدام در کشوری که بیشترین میزان اعدام نسبت به سرانه‌ی جمعیت را دارد و هم اکنون هزاران زندانی محکوم به اعدام در صف اعدام قرار دارند، از اهمیت فزاینده‌ی برخوردار شده و در این راه می‌رود تا حمایت گروه‌های هر چه بیشتری از مردم را نیز بدست آورد.
اما در حالی که امروز خواست لغو احکام اعدام و فریاد زندانیان و خانواده‌های محکومین به اعدام و موج حمایت از آن‌ها در فضا طنین افکنده است، گروهی که از ترکیبی حتا متناقض تشکیل شده و نام خود را نیز “لگام” گذاشته‌اند، هدف خود را تلاش برای “لغو گام به گام اعدام” اعلام کرده‌اند. یعنی گروهی که ادعای پیشرو بودن می‌کند حتا از بسیاری از مردم معمولی ایران نیز عقب‌تر گام برمی‌دارد. این گروه هدف خود را در ابتدا لغو احکام اعدام کودکان، قصاص، اعدام در ملاءعام و لغو مجازات قطع دست و پا اعلام کرده و از لغو مجازات اعدام به بهانه‌ی این‌که مخالفانی در ایران دارد پرهیز نموده است!!!
در شرایطی که زندانیان محکوم به اعدام دست به اعتصاب غذا زده‌اند، در شرایطی که خانواده‌های محکومین به رغم آن‌که در سخت‌ترین شرایط معیشتی بسر می‌برند، هم‌چنان به مبارزه‌ی خود برای لغو مجازات اعدام فرزندان و یا همسران‌شان ادامه می‌دهند و در شرایطی که خواست لغو مجازات اعدام بیش از هر زمان دیگری در میان کارگران، زحمتکشان، دانشجویان و روشنفکران جامعه مطرح شده است، باید به حمایت از اعتصاب و خواست زندانیان برای لغو مجازات اعدام، بی‌هیچ قید و شرطی برخاست. برای زندانیان محکوم به اعدام نیز ادامه‌ی اعتصاب و فراگیرشدن آن در زندان‌های سراسر کشور بهترین ابزار مبارزه برای لغو احکام اعدام در شرایط کنونی می‌باشد. زندانیان محکوم به اعدام، در هر زندانی که هستند، جز انتظار برای روز اجرای حکم اعدام، چیزی ندارند تا در این اعتراضات از دست بدهند.
نظرات شما