یادداشت سیاسی- در روزهای اخیر،اعتصاب و تجمع اعتراضی کارگران نیشکر هفت تپه، یکی از حرکت‌های برجسته ی کارگران بود که در میان اعتراضات کارگران بخش‌های مختلف، در راس اخبار کارگری قرار گرفت. صبح روز پنج شنبه، ۲۱ اردیبهشت، حدود ۶۰۰ کارگر بخش صنعت مجتمع کشت و صنعت هفت تپه درمحل ورودی درب کارخانه مقابل ساختمان اداری این شرکت تجمع کردند. یکی از مهمترین علل این حرکت اعتراضی، نصب دوربین های مداربسته توسط کارفرما در محیط کار کارگران بود. در حالی که یکی ازاساسی ترین نیازواحدهای صنعتی و کارخانه ها تضمین امنیت شغلی و ایمنی محیط کاراست ، اما کارفرما با نصب این دوربین ها وایجاد فضای امنیتی و کنترل کارگران، نا امنی شغلی کارگران را افزایش داده است. با این اقدام سرکوب گرانه کارفرما، کارگران به شدت نگران امنیت شغلی خود شده اند. به گفته کارگران این شرکت اززمان نصب دوربین ها حدود ۳٠ کارگر اخراج یا ازکارمعلق شده اند.
کارفرمای این شرکت خصوصی در حالی که هنوز پاداش بهره وری سال‌های ۹۴ و ۹۵ را به کارگران پرداخت نکرده، حقوق دو تا سه ماه کارگران و حق بن بخشی از کارگران را از اسفند ماه نپرداخته و به دلیل بدهی به شرکت بیمه، کارگران را از داشتن بیمه ی تکمیلی و تعویض دفترچه های بیمه شان، محروم کرده است، هزینه ی هنگفتی صرف سرکوب کارگران و نصب این دوربین ها می کند. تحت چنین شرایطی، نصب این دوربین ها چه هدفی را دنبال می کند؟
کارگران نیشکر هفت تپه به خوبی اهداف کارفرما را دریافته اند. با نصب این دوربین ها، از سویی استثمار کارگران شدیدتر می‌شود و کارگران حتی برای دستشویی رفتن، می‌توانند متهم به کم کاری شوند و از سویی دیگر ارتباط کارگران با یکدیگر به شدت کنترل می شود. در‌واقع، تضمین امنیت سرمایه و نظارت و تجسس در مناسبات کارگران جهت سرکوب اعتراضات کارگری و به ویژه جلوگیری از همبستگی کارگران و ممانعت از تشکل آنان، اهداف کارفرما از نصب دوربین های کنترل می باشد. چنین اقداماتی شرایطی ایده‌آل برای سرمایه داران پدید می آورد. به این نحو که در بیرون از کارخانه پلیس و نیروهای امنیتی به کمین کارگران نشسته‌اند تا برای فعالان کارگری و سندیکائی پرونده سازی و اعتراضات کارگران را سرکوب کنند و در درون کارخانه، کارگران تحت نظارت و کنترل کامل کارفرما، در صورت هر گونه تماس با یکد یگر در جهت همبستگی و سازماندهی اعتراضات، می‌تواند به اخراج و تعلیق کارگران از کار منجر شود. به ویژه کارگران روز مزد و قراردادی که حتی زمان قراردادهای آنان از یک سال به شش ماه کاهش یافته، به شدت در لابلای چرخ دنده های استثمار اسیر گشته و در جوّامنیتی موجود، از مبارزه برای حقوق خود بازداشته می شوند.
این اولین بار نیست که کارگران هفت تپه به اعتراض برمی خیزند. کارگران کشت و صنعت هفت تپه در یک دهه اخیر و ازجمله درسال گذشته ده ها اعتصاب بزرگ و طولانی مدت راسازمان داده و راه پیمائی های باشکوهی را نیز برگزار نموده اند. شعار “کارگر هفت تپه ایم، گرسنه ایم، گرسنه ایم”، شعاری بود که هزاران کارگر این واحد تولیدی و صنعتی در اردیبهشت ١٣٨٧ در تجمعات و راه پیمائی های اعتراضی خود سر دادند. این شعار امروز نیز گویای رنج و مشقت کارگرانی می‌باشد که نیروی کار خود را می فروشند و و وضعیت شان پس از خصوصی سازی به مراتب بدتر شده است. در عین حال، طی سال‌های گذشته شاهدیم که سطح مبارزات کارگران ارتقاء یافته و شعارهای دیگری نیز مطرح می‌گردند که از سطح دستمزد و مطالبات صنفی فراتر رفته که نشانه ی رشد آگاهی کارگران می باشد. از جمله، می‌توان از تجمع کارگران هفت تپه در روز ١٠ اردیبهشت سال جاری نام برد، که طی آن صدها کارگر به عدم استخدام مجدد کارگران فصلی اعتراض کردند. این موضوع درخور توجه است که کارگران هفت تپه حرکت اعتراضی برجسته اخیر خودرا درشرایطی سازمان دادند که فضای امنیتی براین شرکت حاکم بود. از سویی، کارگران با اعتراض اخیر خود، نشان دادند که حتی تحت این شرایط پلیسی و تجسسی حاکم بر کارخانه نیز کارفرما نمی‌تواند جلوی همبستگی و تشکل آنان را بگیرد و کارگران حتی تحت این شرایط نیز قادرند، خود را برای اعتراضات سازماندهی کنند. از سویی دیگر اعتراض به اعمال فشار و کنترل پلیسی درکارخانه وبرای برچیدن دوربین های مداربسته، یعنی فراتررفتن از خواست های صنفی و سمت گیری به سوی مبارزه‌ای سیاسیست. مبارزه ی سیاسی که طبقه ی کارگر در روند تکاملی آن به آگاهی طبقاتی دست یافته و وارد یک مبارزه ی بیواسطه سیاسی با طبقه ی سرمایه دار می شود.
در‌واقع مبارزات کارگران هفت تپه، از همان سال ١٣٨۶ که حدود ٢۵٠٠ کارگر در نامه ی خود به اداره کل کار استان خوزستان خواستار به ثبت رساندن سندیکای خود شدند، به مبارزه‌ای سیاسی تبدیل شد. سران رژیم جمهوری اسلامی به خوبی می دانستند، که این خواست قدمی است در جهت انسجام مبارزات کارگری، به همین دلیل با شدت تمام با کارگران برخورد کردند. کسانی که نام خود را در هیات مؤسس سندیکا نوشته بودند، فوری بازداشت و تعدادی از آنان به زندان محکوم شدند. با اینکه بزرگترین دغدغه ی کارگران مسلماً مسائل اقتصادی شان است، اما آنان دریافتند که تنها با ایجاد تشکل های مستقل خودشان می توانند به نحو مؤثری با کارفرما مبارزه کنند. به رغم تهدید و ارعاب کارگران پیشرو به رغم تمام فشارها چه از جانب مسئولان رژیم، از وزارت کار گرفته تا وزارت اطلاعات و چه از سوی مدیران شرکت، در روز اول آبان ١٣٨٧ رأی گیری عمومی در بین بیش از ١٠٠٠ کارگر نیشکر هفت تپه برگزارشد و همان روز سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه اعلام موجودیت کرد. اگر چه این سندیکا از سوی رژیم جمهوری اسلامی هرگز به رسمیت شناخته نشده وکارگران پیشرو وفعالان سندیکا نیز همواره به شدت تحت فشارها و پیگرد های امنیتی و قضائی قرار داشته اند، اما اعتصابات پی درپی کارگران و تداوم حرکت‌های اعتراضی صدها کارگراین شرکت،حاکی از حضور فعال و متشکل کارگران آگاه و پیشرودرمیان کارگران این شرکت و حاکی از حیات این سندیکا است.
با اینکه شرکت نیشکر هفت تپه به بهانه ی داشتن بدهی و عدم توان پرداخت حقوق کارگران در پایان سال ٩۴ به بخش خصوصی واگذار شد، پس از آن نه تنها بدهی ها افزوده گردید، بلکه دستمزد کارگران نیز با تاخیرهای چند ماهه پرداخت می شود. پرداخت به موقع دستمزد ها نیز یکی دیگر ازخواست های کارگران است که دراعتراضات و اعتصابات متعدد خود آن را بیان کرده اند.کارفرما برای مقابله با اعتراضات و جلوگیری ازاعتصابات کارگران، براقدامات پلیسی و سرکوب گرانه خود درمحیط کارافزوده است. نصب دوربین های مداربسته، یک اقدام آشکارا پلیسی و ضد کارگری برای کنترل کارگران و تشدید استثمار است. روشی که در برخی کارخانه های دیگراز جمله ایران خودرو نیز به کار بسته شده و استفاده از آن از سوی سرمایه داران در حال گسترش است.
علیه اقدامات پلیسی و سرکوب گرانه ای ازاین دست، ضروریست که مبارزات انسجام یافته ای را سازمان داد و دربرابر این وقاحت آشکار سرمایه داران ایستاد. وقاحتی که به ویژه در شکل نئولیبرالیسم نظام سرمایه داری جهانی، ابعاد نوینی یافته است. کارفرمایان با چنین وقاحتی که از جانب دولت های نظام سرمایه داری حمایت شده و هیچ موردی در قوانین کار جلوی آن را نمی گیرد، به خود اجازه می‌دهند تمام حرکات کارگران را با دوربین ضبط کنند. امری که هیچگونه حریم خصوصی در محیط کار باقی نمی‌گذارد. با این روش قرار است کارگران به ربوت های ارزانی تبدیل شوند که هر لحظه بتوان آنان را دور افکند و ربوت دیگری به جای آن ها نصب کرد. در مقابل این وضعیت، سکوت جایز نیست باید از کارگران هفت تپه وخواست آ ن ها حمایت کرد و همدوش آن ها، مبارزه علیه طبقه سرمایه دار و دولت این طبقه را تشدید کرد.
نظرات شما