پردهٔ اوّل: ۹۰ سال انقلاب نوامبر
مترجم: بهنام کرمی
پیشگفتار مترجم
مدّتی‌ست که زمین در زیر پای قاتلان و استثمارگران کارگران و زحمتکشان در ایران شروع به لرزیدن کرده است. این لرزش که شکافی در بین نیروهای “خودی” ایجاد کرده، محصول اعتراضات علنی و خشم‌آگین کارگران و زحمتکشانی است، که در سراسر ایران بر ترس و وحشت دیکتاتوری عریان رژیم جمهوری اسلامی غلبه کرده و می‌روند که در نبردی نهایی، تکلیف خودرا با این رژیم سرمایه‌داری وابسته به امپریالیسم جهانی، روشن کنند. اگر رژیم جمهوری اسلامی توانست با اقدامات سرکوبگرانه و جنایاتش به‌ویژه در دههٔ شصت، به مقابله با نیروهای سیاسی رفته و برای مدّتی خیال خودش را از بابت”مزاحمت” آن‌ها “راحت کند”، این بار امّا نمی‌تواند با این موج خروشان به راه افتاده مقابله کند، چراکه این موج نه تنها سراسری، بلکه برآمده از خشم کارگران و زحمتکشانی است، که طی نزدیک به چهل سال با پوست و گوشتشان سیاست‌های ارتجاعی و ضدّکارگری جمهوری اسلامی ر ا تجربه کرده و دیگر گول این جنایتکاران ر ا نخواهند خورد.
چهل سال پیش، ایران درست چنین روزهایی را تجربه می‌کرد. در آن روزهای پیش از قیام بهمن ۱۳۵۷ که منجر به سرنگونی رژیم جنایتکار محمدرضا پهلوی گردید، هیچ‌کسی فکر نمی‌کرد که بعد از سرنگونی حکومت شاه، حکومت جنایتکار دیگری قدرتسیاسی را به چنگ آورد، که دست رژیم شاه در سرکوب مخالفین را از پشت خواهد بست. به همین دلیل در چنین روزهای حسّاسی که کشور ما از سر می‌گذراند، ما کمونیست‌ها بایستی بر آن تجربهٔ تاریخی تأکید کرده و دلایل شکست آن قیام و به قدرت رسیدن ارتجاع جمهوری اسلامی را با جدّیت بیشتری برای مردم ایران و به‌ویژه نسل جوانی که نیروی اساسی هر انقلابی است، توضیح دهیم.
واقعیت آن است که جمهوری اسلامی بر بستر دو پیش‌فرض توانست در قیام ۱۳۵۷ به قدرت سیاسی دست یابد. اوّلا خمینی ودارو دستهٔ ارتجاعی‌اش تنها توسّط تبلیغات و حمایت‌های کشورهای امپریالیستی و به‌ویژه رادیو بی‌بی‌سی بود که توانستند برقدرت سیاسی دست یابند. شخص خمینی تا قبل از اوج‌گیری اعتراضات مردم ایران، به‌جز در بین بخش‌های ارتجاعی شهرهای مذهبی‌ای همچون قم، برای مردم ایران ناشناخته بود. این تبلیغات کرکنندهٔ رادیو بی‌بی‌سی در هماهنگی با امپریالیسم جهانی بودکه با در اختیار گذاشتن امکانات تبلیغاتی‌شان، از خمینی، “رهبر انقلاب” ایران را ساختند. دوّما جنبش کمونیستی ایران در آنشرایط فاقد کوچک‌ترین ارتباط با کارگران و زحمتکشان بوده و نتوانست بر روند قیام، کوچک‌ترین تأثیری بگذارد. این نبودن یک قطب رادیکال، به رهبری کارگران انقلابی، همراه با خواست امپریالیست‌ها در به قدرت رساندن ارتجاع اسلامی بود، که سرنوشت انقلاب ما را در سال ۱۳۵۷ رقم زد…
نظرات شما