رفقای هوادار و فعالان سازمان!
ما شرکت کنندگان در چهاردهمین کنفرانسِ سازمان، گرمترین درودهای کمونیستی خود را تقدیم شما رفقا می کنیم. ما همچنین از پیکار بی امان شما علیه نظم ارتجاعی و سرکوبگر حاکم و مبارزه در راه تحقق اهداف و آرمان های سوسیالیستی طبقه کارگر قدرشناسی نموده و بر آن ارج می نهیم. اجازه بدهید در همین آغاز، همبستگیِ عمیق و رفیقانه خود را با شما رفقائی که به رغمِ اختناقِ شدید سیاسی و سرکوبِ عریان، با وفاداری به آرمان های کارگری- کمونیستی فدائیان اقلیت در راه تحقق این آرمان ها چنگ در چنگِ دشمنِ طبقاتی افکنده اید، ابراز داریم.
رفقا!
کنفرانسِ چهاردهم سازمان در شرایطی برگزار شده است که بحرانِ نظامِ سرمایه داری حاکم بر ایران پیوسته ژرفتر شده است. به رغمِ شعارها و وعده های روحانی و دیگر کارگزاران نظام در مورد کنترلِ نرخِ تورم، ایجاد اشتغال و بهبود اوضاع اقتصادی،بحران رکود – تورمی ادامه یافته و تشدید شده است. هزاران کارگر از کار اخراج شده و به صفِ میلیونی بیکاران پیوسته اند. نرخ تورم طبقِ آمارهای رسمی بیش از چهل درصد افزایش یافته است. گرانیِ فزاینده کالاها و خدماتِ مورد نیاز کارگران و زحمتکشان، ناامنی شغلی، بی آیندگی، فقر و فلاکت و گرسنگی، زندگی میلیون ها کارگر و زحمتکش را در معرض تباهی قرار داده است. وضعیتِ سیاسی نیز جدا از اوضاع اقتصادی نبوده و تمام وعده ها وشعارهای تبلیغاتیِ روحانی در مورد آزادی های سیاسی و رعایت حقوقِ مردم پوچ از کار در آمده است. فعالانِ کارگری همچنان مورد تعقیب و پیگرد قرار دارند. کارگران زندانی و برخی دیگر از زندانیانِ سیاسی مورد ضرب و شتم قرار گرفته و شکنجه می شوند. آزار و اذیت و سرکوب زنان ادامه دارد و شمارِ اعدام ها نیز افزایش یافته است.
رفقای هوادار و فعالانِ سازمان!
در حالی که جناحی از حکومت تلاش می کند مناسباتِ بین المللی جمهوری اسلامی و قبل از همه رابطه با دولت آمریکا را بهبود بخشد تا به خیالِ خود با لغو تحریم ها و حمایت قدرت های امپریالیستی ، نظام سرمایه داری ایران را از بحران و رژیم حاکم را از ورشکستگیِ مالی نجات دهد، گروه های دیگری از حکومت، ایجاد رابطه و سازش با امریکا و “شیطان بزرگ” را خلاف آرمان های جمهوری اسلامی و بنیانگذار آن خمینی می دانند و با آن مخالفت می کنند. “نرمشِ قهرمانانه” رهبر حکومت اسلامی یا عقب نشینی اجباری در برابر آمریکا و غرب که محصول مجموعه ای از عوامل و شرایط داخلی و فشارهای خارجی ست، تنش ها و کشمکش های درونی جناح های حکومتی را دامن زده است.
جمهوری اسلامی به فرضِ آن که از تنش ها و کشمکش های درونی خود نیز عبور کند و چنان امتیازاتی به آمریکا و سایر قدرتهای امپریالیستی بدهد که به تعدیل یا لغو تحریم ها بیانجامد، حداکثر می تواند وضعیتِ اقتصادی را به شرایطِ بحران زده پیش از تحریم ها برگرداند. با لغو تحریم ها گر چه ممکن است جمهوری اسلامی تا اندازه ای بسیار بسیار محدود و کوتاه مدت، با رکود و تورم مقابله کند اما این موضوع به معنای حلِ بحرانِ اقتصادی و معضلاتی که اجرای سیاست های نئولیبرال اقتصادی دیکته شده صندوق بین المللی پول و بانکِ جهانی به بار آورده است نیست. این همان سیاستی ست که روحانی با ادامه آن می خواهد بحرانِ اقتصادی را حل کند. سیاستی که از دوران رفسنجانی در ایران به مرحله اجرا درآمد و در دوره خاتمی و احمدی نژاد نیز ادامه یافت و نه تنها بحران را حتا تعدیل نکرد، بلکه پیوسته آن را ژرفتر و مزمن تر ساخته است. بنابراین صرف نظر از اینکه با “نرمشِ قهرمانانه” خامنه ای، ارتجاع اسلامی تا چه اندازه با ارتجاع امپریالیستی کنار بیاید یا نیاید، همانطور که به تجربه نیز ثابت شده است، تا رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی هست وضعیتِ اقتصادی و معشیتی توده های کارگر و زحمتکشان دستخوشِ هیچگونه بهبود اساسی نخواهد شد. بر عکس مطالباتِ تلنبار شده کارگران بی پاسخ می ماند. نارضایتی تودهای در اعماقِ جامعه متراکم تر می شود. اعتراضات کارگری گسترده تر و مبارزه علیه نظم حاکم ادامه و گسترش خواهد یافت.
رفقای هوادار و فعالانِ سازمان !
ناگفته روشن است که روی کار آمدن روحانی و جابجائی مهره ها، تغییری در ماهیتِ رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایجاد نکرده است. تمام تلاش های رژیم و جناح های آن برای حل بحران با شکست و ناکامی روبرو شده است. بحرانِ موجود در چارچوب های نظم موجود حل شدنی نیست و باید به شیوه انقلابی حل شود. طبقه کارگر یگانه طبقه ای است که قادر است نظم سرمایه داری را زیرورو کند و بحرانِ موجود را به شیوه ای انقلابی و قاطع حل کند و تمام کارگران و زحمتکشان را از وضعیتِ نکبت بار کنونی نجات دهد. لذا، جنبشِ طبقاتی کارگران و فعالیتِ آگاه گرانه و سازمان گرانه در میانِ کارگران، مهم ترین و اصلی ترین عرصه فعالیتِ سازمان است و ضرورتِ تشکل یابی کارگران وظایفِ سنگینی را بردوشِ ما قرار می دهد. اما ایفای نقشِ فعال تر در این زمینه، مستلزم آن است که رفقای هوادار و فعالانِ سازمان، خود را در هسته های مستقل و مجزا از هم متشکل سازند. ایجاد و تکثیر سلول های سازمانی، یکی از مهم ترین وظایفِ لحظه کنونی ما می باشد. تلاشِ ما در مرحله اول باید این باشد که در کارخانه ها و موسساتی که دارای اهمیتِ استراتژیک هستند، در محلاتِ کارگری و در هر کجا که توده های کارگر حضور دارند، هسته های سرخِ کارگری و کمونیستی ایجاد کنیم. یاری رسانی به امر تشکل یابی طبقه کارگر، تبلیغ و ترویج خط مشی انقلابی- کارگری و مواضع و اهدافِ کمونیستیِ سازمان و بردنِ آگاهیِ سوسیالیستی به میانِ کارگران از وظایفِ مرکزی هسته های سرخ است. وظیفه مهم دیگر فعالان متشکلِ سازمان در هسته های سرخ کارخانه ها ایجاد و گسترشِ کمیته های کارخانه است که دربرگیرنده آگاه ترین، پیشروترین و فعال ترینِ کارگراناند. رفقای هوادار و فعالانِ سازمان و همه رفقای کارگری که از خط مشی سیاسی فدائیان افلیت پیروی می کنند، با ایجاد کمیته های کارخانه، بایستی در مبارزاتِ روزمره کارگران فعالانه شرکت جویند و از طریقِ این کمیته ها، مبارزات کارگران را در سطح اقتصادی و سیاسی سازماندهی و رهبری نمایند.
رفقا!
تاکید سازمان بر نقش و اهمیت طبقه کارگر و جنبش طبقاتی کارگران و تاکید و تمرکز اصلی فعالیت در میان کارگران، به معنای نادیده گرفتنِ سایر اقشار زحمتکش و تهیدستِ جامعه و جنبش های اعتراضی آنان نیست. نیمی از جمعیت یعنی زنانِ ایران، در معرضِ خشن ترین تبعیضات جنسیتی و نابرابری های اقتصادی و اجتماعی قرار دارند. اکثریتِ عظیمِ معلمان، پرستاران و دانشجویان زیر انواع فشارها و محدودیت های اقتصادی و سیاسی قرار دارند که از بدیهی ترین حقوقِ دمکراتیک و سیاسی محروم اند و بارها علیه رژیم جمهوری اسلامی و برای احقاقِ حقوقِ خود، دست به اعتراض و مبارزه زده اند. فعالان و هوادران سازمان بایستی در میان این اقشار نیز حضور فعال داشته باشند و با ایجاد هسته ها و سلول های سازمانی چه در میان معلمان و پرستاران و چه در سطح دانشگاه ها، با دخالت آگاهگرانه خود، در جهتِ آگاهی و سازماندهی اعتراضات آنان تلاش ورزند و سطح مطالبات، رادیکالیسم و موضع سوسیالیستی را در میان آن ها و جنبش های اعتراضی شان تقویت کنند.
رفقای هوادار وفعالان سازمان!
در شرایطِ اختناق و دیکتاتوری عریان، در شرایطی که دستگاه پلیسی-امنیتی و نیروهای سرکوبِ جمهوری اسلامی، هر گونه فعالیتِ متشکل و سازمان یافته ای را به ویژه اگر ردِ پای کمونیست ها در آن دیده شود، با بیرحمی سرکوب می کند، اساسِ کار تشکیلاتی و فعالیت های ما همچنان باید مخفی و زیرزمینی باشد و فعالان و رفقای هوادر سازمان در تمام فعالیت های خود بایستی اصول پنهانکاری را اکیداً رعایت کنند. نیازی به توضیح این مساله نیست که بسته به اوضاع و شرایطِ سیاسیِ جامعه، با بکار بستن ابتکار و خلاقیت می توان از شیوه های گوناگون در امر مبارزه و فعالیت انقلابی استفاده نمود و کار و فعالیت مخفی و علنی را با هم تلفیق نمود، اما اساسِ فعالیتِ فعالان و هسته های هوادار سازمان بر مخفی کاری و رعایتِ اکید مسائلی امنیتی استوار است به نحوی که تضمین کننده ادامه کاری رفقا باشد. رفقای عزیز، فعالان و هواداران سازمان بدانید و آگاه باشید که در شرایط کنونی، در همان حال که فعالیت های انقلابی شما و گسترشِ این فعالیت ها در عرصه های پیش گفته و در عرصه تبلیغ و ترویج مواضع و خط مشی سازمان از اهمیتِ بسیار زیادی برخوردار است،درعین حال؛ حفظ، استحکام و ادامه کاری هسته های تشکیلاتی و هوادارسازمان نیز حائز اهمیتِ جدیست. ما شرکت کنندگان در کنفرانس چهاردهم سازمان، دستِ یکایک شما رفقا را به گرمی می فشاریم و برایتان آرزوی پیروزی داریم!
پیش به سوی ایجاد هسته های سرخِ سازمانی و متشکل ساختنِ کارگران!
پیش به سوی گسترش فعالیت های مبارزاتی و انقلابی در میانِ کارگران و زحمتکشان!
سرنگون باد جمهوری اسلامی- برقرار باد حکومت شورائی
نابود باد نظام سرمایه داری- زنده باد سوسیالیسم
شرکت کنندگان در چهاردهمین کنفرانس سازمان فدائیان ) اقلیت)
آبان ۱۳۹۲
نظرات شما