اول ماه مه روز همبستگی کارگران سراسر جهان و روز نمایش قدرت متحد طبقه کارگر فرا رسیده است. اول ماه مه روز جهانی کارگر است. روزی‌ست که کارگران وارد خیابان‌ها می‌شوند و با برپایی میتینگ و تظاهرات و راهپیمایی، اراده‌ی واحد خود را برای نابودی نظام سرمایه‌داری و استقرار سوسیالیسم به نمایش می‌گذارند.
میلیون ها کارگردرسراسرجهان بابیان اجحافات و یورشهای پی درپی سرمایه به سطح دستمزدها و دستاوردهای طبقه کارگر، خواست های سیاسی و اقتصادی خودرا دربیانیه ها و بروشورهای تبلیغی اول ماه مه به تصویر می کشند.دربیانیه مشترکی که سندیکای کارگران شرکت واحداتوبوس رانی تهران و حومه، سندیکای کارگران شرکت کشت و صنعت نیشکرهفت تپه،گروه اتحادبازنشستگان و کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، به مناسبت اول ماه مه درهشتم اردیبهشت ۹۷ انتشاردادند، وضعیت معیشتی وحقوقی، همچنین مشروح خواست های مشخص کارگران ایران در ۱۵ بند به تصویرکشیده شده است.خواست هائی که سالهاست بی پاسخ مانده و نه تنها اقدامی درجهت تحقق آن و بهبود وضعیت اقتصادی و معیشتی و شرایط کار و مزد کارگران بعمل نیامده بلکه اوضاع درتمام این زمینه ها پیوسته وخیمترشده است. دراین بیانیه همچنین به دستمزد های چندبرابر زیرخط فقر، عدم پرداخت بموقع دستمزدها، اخراج ها و بیکارسازی های وسیع، تورم و گرانی، سقوط پی درپی وضعیت معیشت کارگران و عموم مزدبگیران ، غیرقابل تحمل شدن زندگی برای اکثریت عظیم مردم و اجحافات عدیده ای که درمحیط و شرایط کار درحق کارگران اعمال می شود اشاره شده است.بیانیه از تشکل یابی کارگران ومزدبگیران و اتحادسراسری بعنوان تنها راه تغییرشرایط کنونی نام برده است.
دربیانیه مشترک دیگری که به همین مناسبت و با امضای “اتحادیه آزاد کارگران ایران”،”انجمن صنفی کارگران برق و فلزکرمانشاه”،”سندیکای نقاشان البرز”،”کانون مدافعان حقوق کارگر”، و “کمیته پیگیری ایجاد تشکل های مستقل کارگری ایران” در۲۹ فروردین انتشاریافت نیز به شرایط معیشتی و دستمزد های ناچیز و زیرخط فقرومعضلات دیگری که کارگران با ان دست به گریبانند اشاره شده و براعتراضات گسترده کارگری دراول ماه مه تأکید شده است.دراین بیانیه نیز ازاول ماه مه به عنوان روزاتحاد کارگران یادشده است.
اول ماه مه در شرایطی فرا رسیده است که جامعه ایران آبستن تحولات و دگرگونی‌های بزرگ است. تحولاتی که مرکز ثقل آن به زیر کشیدن ارتجاع اسلامی و نابودی تمام نظم سرمایه‌داری‌ست. طبقه کارگر که یگانه نیروی پیگیر و تا به آخر انقلابی در این تحولات است، برای کوبیدن مهر خویش بر این تحولات باید خود را از هر جهت آماده و تجهیز کند و چنان‌که در اعتصابات و اعتراضات مکرر خود در اشکال مختلف، از جمله در شکل تظاهرات و راهپیمایی نشان داده است، در اول ماه مه نیز می‌تواند شمه‌ای از نیروی اعتراضی و دگرگون‌کننده‌ی خود را در خیابان‌ها به نمایش بگذارد. اعتصابات، تجمعات، اعتراضات خیابانی و راهپیمایی‌های کارگری در دو سال گذشته که در سال جاری نیز ادامه یافته است، نشان داده است که طبقه کارگر می‌تواند اعتراضات خیابانی را سازمان دهد، روز اول ماه مه وارد خیابان شود واتحاد و همبستگی خود را با کارگران سراسر جهان در مبازه مشترک علیه نظام سرمایه‌داری به نمایش بگذارد.
کارگران بخش‌ها و رشته‌های مختلف، تشکل‌های کارگری و فعالان کارگری، اگردست در دست و بازو در بازوی هم نهند، روز اول ماه مه، تمام ماشین‌ها را خاموش کنند، دست از کار بکشند، با پرچم‌ها و خواست‌های مستقل خود وارد خیابان‌ها و جاده‌ها شوند و با شعار کار، نان، آزادی که فشرده‌ی مبرم‌ترین خواست‌های سیاسی و اقتصادی کارگران است، می توانند در روز اول ماه مه نظم حاکم را به‌طور جدی به چالش بکشند.
طبقه سرمایه‌دار حاکم و رژیم سیاسی پاسدار منافع آن، زندگی میلیون‌ها کارگر و خانواده‌های کارگری را به تباهی کشانده است. سفره غذایی کارگران سال به سال بی‌رونق‌تر شده است. فقر و گرسنگی در صفوف خانواده‌های کارگری پیوسته در حال فزونی‌ست. وضعیت بیمه و دارو و درمان و معیشت کارگر مدام وخیم‌تر شده است. دستمزد پایه سال ۹۷ (یک میلیون و صد هزار تومان) چیزی حدود یک پنجم خط فقر است. بیش از ۱۰ میلیون نفر بیکارند. صدها هزار تن از جوانان و جویندگان کار و دانش‌آموختگان دانشگاهی بیکار و فاقد هرگونه درآمدی هستند. بیش از ۱۲ میلیون نفر به حاشیه شهرها رانده شده‌اند که فاقد شغل و مسکن مناسب‌اند. انبوه عظیم کارگران بازنشسته و عموم بازنشستگان و معلمان زیر خط فقر زندگی می‌کنند.
در حالی‌که سرمایه‌داران و استثمارگران سرگرم غارت و چپاول‌اند، رژیم جمهوری اسلامی که در بحران و بن‌بستی مرگ‌بار دست و پا می‌زند وهیچ راه‌حلی برای معضلات متعدد جامعه ندارد، برای حفظ نظم موجود، به سرنیزه وسرکوب بیشتر متوسل شده است. اعتصابات و اعتراضات کارگری و توده‌ای را با قهر و سرکوب و خشونت پاسخ می‌دهد. کارگران پیشرو و فعالان اعتصاب در معرض تعقیب و پیگرد دائمی دستگاه قضایی و امنیتی قرار دارند. ارتجاع حاکم هرگونه فعالیت متشکلی را با زندان و شکنجه پاسخ داده و حق ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری را به رسمیت نمی‌شناسد. حکومت اسلامی، اکثریت مردم زحمتکش را به فقر و فلاکت و زندگی ذلت‌بار کم سابقه‌ای سوق داده است که اگر به حیات ننگین آن پایان ندهیم، ابعاد نابسامانی‌های اجتماعی، فقر، بیکاری، گرسنگی و ذلتی که شایسته هیچ انسان آزاده‌ای نیست، از این هم فراتر خواهد رفت. وقت آن است که فریاد اعتراض علیه وضع موجود ورژیم نکبت‌بار جمهوری اسلامی را رساتر سازیم. اول ماه مه روز اعتراض علیه وضع موجود است. بیایید در اول ماه مه، هر جا که هستیم نسبت به وضعیت مشقت‌باری که نظم حاکم بر کارگران تحمیل نموده به اعتراض برخیزیم، مبارزه برای یک زندگی بهتر و مبارزه برای رهایی از ظلم و ستم و استثمار را گسترده‌تر سازیم. با شعار کار، نان، آزادی که از دل خیزش کارگران، زحمتکشان و تهیدستان شهری جوشید و به پرچم اعتراضات توده‌ای تبدیل شد، وارد خیابان‌ها شویم و پرچم‌های سرخ کارگری را در سرتاسر کشور به اهتزاز درآوریم.
در پرتو تحقق شعار کار، نان، آزادی‌ست که خواست میلیون‌ها تن از بیکاران و جوانان و جویندگان کار برآورده خواهد شد. در پرتو تحقق این شعار است که یکی از خواست‌های مهم کارگران شاغل، کارگران بازنشسته، اکثریت معلمان و سایر زحمتکشان، یعنی افزایش دستمزد پایه و حقوق به بالای خط فقر برآورده خواهد شد. طبقه کارگر خواستار حق تشکل و تحزب است، خواستار حق اعتصاب و تجمع است. آزادی ایجاد تشکل‌های مستقل و توده‌ای کارگری، آزادی تجمع و تحزب، آزادی بیان و نشر و عقیده، همه اجزایی از آزادی‌های سیاسی‌اند. با تحقق شعار آزادی و کسب آزادی‌های سیاسی‌ست که این خواست‌ها برآورده می‌شود. شعار محوری کارگران در اول ماه مه، کار و نان و آزادی‌ست. در اول ماه مه با شعار کار و نان و آزادی، با پرچم کار و نان و آزادی وارد خیابان شویم و به اعتراض علیه نظم موجود برخیزیم.
تردیدی در این مساله وجود ندارد که طبقه سرمایه‌دار حاکم و رژیم سیاسی حافظ منافع این طبقه، چنان‌که تاکنون نیز نشان داده‌اند در برابر خواست‌های طبقه کارگر خواهند ایستاد و به آسانی به آن تن نخواهند داد. غارتگران، دزدان، استثمارگران و کل طبقه‌ای که بر ثروت‌های جامعه و دسترنج کارگران چنگ انداخته، دیکتاتوری، اختناق و استبداد بی‌مانندی را بر جامعه تحمیل نموده و سرنوشت میلیون‌ها کارگر را در دست خود گرفته‌اند، برای کسب سودهای بیشتر و انباشت افزون‌تر سرمایه، فشارهای سنگین اقتصادی بر دوش طبقه کارگر را تشدید خواهند کرد. تمام سیاست‌های طبقه حاکم معطوف به یورش باز هم بیشتر به سطح دستمزدها و معیشت کارگری‌ست.
از سوی دیگر نزدیک به چهار دهه است رژیم ارتجاعی حاکم ابتدایی‌ترین حقوق دمکراتیک کارگران و توده‌های زحمتکش را پایمال نموده است. ده‌ها کارگر پیشرو و اعضای فعال تشکل‌ها و شوراهای کارگری را به جوخه مرگ سپرده و صدها تن دیگر را به حبس افکنده و یا از کار اخراج نموده است. این سرکوب گسترده، ضدیت با کارگران و مخالفت با فعالیت‌های مستقل و متشکل طبقه کارگر تا همین امروز ادامه یافته است. کارگران پیشرو، فعالان اعتصابات کارگری و فعالین سندیکایی و اجتماعی کماکان بازداشت و زندانی و شکنجه می‌شوند. صدها کارگر پیشرو و فعال اعتصاب در سرتاسر کشور ازجمله فعالان سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه و اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد، در حال حاضر نیز در معرض ارعاب و پیگرد دستگاه قضایی و امنیتی هستند. این رژیم بنا به ماهیت طبقاتی و خصلت مذهبی‌اش، از اساس ضد آزادی و مخالف آزادی‌های سیاسی‌ست.
بنابر این مانع اصلی بر سر راه تحقق شعارها و خواست‌های کارگری، رژیم سرمایه‌داری و فوق ارتجاعی جمهوری اسلامی است که مورد نفرت و انزجار عمیق عموم توده‌های زحمتکش و در راس آن طبقه کارگر است. خیزش توده‌ای دی‌ماه ۹۶، نخستین زنگ پرطنین نابودی رژیم در حال احتضار را به صدا درآورد. با خیزش دی‌ماه، خواست کار و نان و آزادی سراسری شد و با شعارهایی چون مرگ بر خامنه‌ای، مرگ بر جمهوری اسلامی که زمین زیر پای حکومت‌گران را به لرزه افکند، مرحله جدیدی در اعتلای جنبش انقلابی کارگران و زحمتکشان آغاز گشته که کماکان ادامه دارد.
افزون بر این، طی سال‌های اخیر، میلیون‌ها کارگر شاغل، عموم کارگران بازنشسته و ده‌ها هزار کارگر بیکار و اخراجی، در ابعادی گسترده و اشکال مختلف، به‌ویژه در شکل تجمعات و تظاهرات خیابانی دست به اعتراض زده‌اند. طبقه کارگر که پیشتاز مبارزات توده‌ای و اعتراضات خیابانی و یگانه طبقه تا به آخر انقلابی‌ست، راه دیگری ندارد جز آن‌که مبارزه علیه رژیم و تمام نظم موجود را تشدید کند. اعتصابات وتجمعات اعتراضی مکرر و پرشمار کارگران، افزایش اشکال رادیکال و تعرضی مبارزه با خواست‌های سیاسی و جهت‌گیری‌های ضد دولتی، نشان داده است که سطح خواست‌ها و مبارزه طبقه کارگر از حد خواست‌ها و مبارزات صرفا اقتصادی و صنفی بسی فراتر رفته و تا مبارزه مستقیم علیه نظم موجود و علیه هرگونه ظلم و ستم و استثمار امتداد یافته است.
تنها با براندازی جمهوری اسلامی، نابودی نظم موجود و استقرار حکومت شورایی‌ست که خواست‌های طبقه کارگر در وسیع‌ترین و کامل‌ترین شکل آن محقق خواهد شد. اول ماه مه با شعار کار و نان و آزادی و با پرچم‌های مستقل کارگری راهی خیابان‌ها، میادین، جاده‌ها و گذرگاه‌ها شویم، مبارزه علیه ارتجاع حاکم را تشدید کنیم و فریاد اعتراض علیه نظم موجود را رساتر سازیم.
در اول ماه مه که روز جهانی کارگر است، بار دیگر همپای کارگران در سرتاسر جهان ، پرچم‌های سرخ کارگری را به نشانه پیکار مشترک و آشتی‌ناپذیر کار علیه سرمایه و اراده واحد پرولتاریای جهان برای انهدام سرمایه‌داری و استقرار سوسیالیسم به اهتزاز درآوریم.
متن کامل نشریه کار شماره ۷۷۱ در فرمت پی دی اف
نظرات شما