اعتراضات و اعتصابات کارگری پیوسته در حال افزایش است. روزی نیست که کارگران با خواست های مشخص خود وارد اعتصاب و خیابان نشوند. اعترضات و اعتصابات متعدد کارگری در دو هفته گذشته، از جمله اعتراضات و اعتصابات کارگران هفت تپه، گروه ملی فولاد خوزستان، ایران پوبلین رشت، ریخته گری ساوه، شهرداریها، آبفا (آب و فاضل آب) آبادان، کارخانه شیروارنا، روغن نباتی پارس قو، کارگران بازنشسته لرستان، پالایشگاه نهم (فاز ۱۲ پارس جنوبی) در شهرستان کنگان و ده ها تجمع و اعتصاب دیگر نیز گویای همین واقعیت است. اعتصابات و اعتراضاتی که با اعتلا و ارتقاءبیشتر آگاهی و روحیه اعتراضی و نیز مشارکت وسیعتر خانواده ها همراه است. همین رشد آگاهی و روحیه اعتراضی و حضور پررنگتر خانواده ها در اعتراضات کارگری از جمله فاکتور هائی هستند که مزدوران حکومتی را در سرکوب گسترده کارگران خلع سلاح می کند و تا حدودی خلع سلاح نموده است.
واقعیت این است که جنبش کارگری به چنان مرحله ای از رشد و تکامل خود رسیده است که طبقه حاکم با هیچ سرکوب و ترفند و توطئه ای نمی تواند آن را به عقب برگرداند. با این همه این هنوز بیان کل روندی که جنبش کارگری در حال طی کردن آن است نیست. چرا که افزون بر اعتصابات،اعتراضات و حتا راه پیمائی های فزاینده و متعدد تک واحدی، در بسیاری از موارد ماشاهد اعتراضات و اعتصابات مشترک و هماهنگ چندواحدی هستیم. علاوه بر اعتصاب و تجمع مشترک کارگران هپکو و آذرآب، بیش از دو هزار کارگر سه معدن زغال سنگ “همکار”،”هشونی” و “پابدانا” بطور هماهنگ و همزمان دست به اعتصاب زدند. اعتصاب سراسری کارگران راه آهن که از ۲۴ اردیبهشت آغاز شد، در استان ها و شهرهای مختلف از جمله لرستان، سمنان، دامغان،اصفهان، آذربایجان، اراک، مشهد، شاهرود، اسلامشهر، رباط کریم، کرج و برخی دیگر از شهرها و استان ها بیش از دو هفته ادامه یافته است. هفت هزار کارگر حامی این اعتصاب هستند. در تاریخ ششم خرداد، چند صد تن از کارگران و کارکنان صندوق بیمه کشاورزی به نمایندگی ازدو هزار پرسنل این موسسه از استان های مختلف راهی تهران شدند و برای چندمین بار در مقابل مجلس دست به تجمع زدند. نمونه برجسته دیگر، اعتصاب بزرگ و سراسری و طولانی مدت رانندگان و کامیون داران است که تمام فضای جامعه را تحت تأثیر قرارداده است.
در همان حال که سرمایه داران از پذیرش خواستهای کارگران طفره می روند و مدام بر فشار کار و استثمار می افزایند، دولت آنها نیز اقدامات سرکوبگرانه علیه کارگران بویژه کارگران پیشرو را تشدید کرده است. احضار دست کم ده کارگر پیشرو هپکو به مراجع قضائی به اتهام “اخلال در نظم عمومی” و “شرکت در تجمعات غیرقانونی”، پیگرد و پرونده سازی برای کارگران پیشرو و فعالان سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، ایجاد محدودیت های متعدد و گوناگون بر سر راه فعالیت کارگری- سندیکائی و اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران وحومه، تنها نمونه هائی ازاین اقدامات سرکوبگرانه رژیم علیه کارگران است. افزون براین، دولت ضدکارگری و تشکل های باصطلاح کارگری وابسته به آن از قماش شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر، مدام در حال توطئه علیه کارگران پیشرو، فعالان سندیکائی و تشکل های آن ها هستند.همپای روند تشدید مبارزات کارگران،ارتقاء سطح آگاهی و پررنگترشدن گرایش عمومی کارگران به کارمتشکل وایجاد تشکل مستقل کارگری،ارعاب و فشار علیه کارگران پیشرو، فعالان اعتصاب و بخش متشکل کارگران نیز افزایش یافته است. وزارت کار و تشکلهای دست ساز دولت که از تشکل یابی کارگران، ایجاد تشکل های مستقل کارگری و اعتلاء جنبش طبقاتی کارگران وحشت دارند، برای ارعاب کارگران و ایجاد مانع در برابر روندی که به سرعت در حال طی شدن است، بر تلاش های مذبوحانه خود افزوده اند و علیه کارگران پیشرو، فعالان سندیکائی و تشکل های موجود، آشکارا به توطئه متوسل شده اند.
در کشت و صنعت نیشکر هفت تپه که تلاش کارفرما و حامیان دولتی آن برای خاموش ساختن صدای اعتراض کارگران تاکنون بی نتیجه مانده است، احضار و پیگرد فعالان سندیکا تشدید شده است. کارگران پیشرو مکرر به دادگاه احضار شده و مورد تهدید قرار گرفته اند. شماری از اعضای سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه که پیش از این نیز به اتهامات واهی به زندان افتاده بودند کماکان زیر فشار دستگاه امنیتی قرار دارند. ۳۵ تن از کارگران این شرکت، به دستور مستقیم قوه قضائی به دادگاه احضارشده و مورد محاکمه قرار گرفته اند. کارفرمای هفت تپه درصدد انتقامجوئی از سندیکای کارگران این شرکت و اخراج فعالان سندیکا برآمده است.
در شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه نیز تمام فعالان سندیکای کارگران این شرکت تحت پیگرد و آزارهای گوناگون و دائمی دستگاه سرکوب دولتی قرار دارند. ۵ تن از فعالان سندیکا تنها به جرم فعالیت های سندیکائی و دفاع از حقوق کارگران از کار اخراج شده اند.وزارت کار و عوامل آن در تشکل های دست ساز دولت، حتا یک لحظه از خرابکاری و توطئه علیه این سندیکا و فعالان آن و تلاش برای ایجاد نفاق و دودستگی در میان کارگران، دست برنداشته است. وزارت کار و تشکیلات جاسوسی آن خانه کارگر در جدیدترین توطئه خود علیه این سندیکا، مانع دیدار نمایندگان این سندیکا، با نمایندگان سازمان جهانی کار (ILO ) شد که به ایران اعزام شده بودند. وزارت کار تحت هدایت مستقیم شخص علی ربیعی شاه مهره امنیتی رژیم، دیدار و ملاقات نمایندگان سازمان جهانی کار با تشکل های دست ساز دولت مانند شوراهای اسلامی کار را به عنوان “نماینده کارگران ایران”، سازمان داد. افزون بر این، وزارت کار مطابق آنچه که در اطلاعیه مورخ یکم خرداد ۹۷ سندیکا آمده، در یک توطئه از پیش طراحی شده، دو تن از اعضای سابق سندیکا را که سال هاست هیچگونه مسئولیتی در این سندیکا ندارند، به عنوان نمایندگان سندیکای کارگران شرکت واحد، در روز ۱۳۹۷/۰۲/۰۵ به دیدار با نمایندگان اعزامی ILO برده است. افرادی که مطابق اظهارات سندیکای کارگران شرکت واحد نه فقط هیچ مسئولیتی در این سندیکا ندارند بلکه در خدمت مدیریت شرکت بوده اند. اطلاعیه سندیکا در این مورد نوشته است:
” سندیکا اعلام می کند این دو تن علاوه بر عدم مشارکت در فعالیت های سندیکا در سال های اخیر با سازمان دهی وزارت کار، خانه کارگر، کانون شورای اسلامی کار استان تهران و نیروهای امنیتی در برابر اعتراضات کارگران در مورد مطالبات مسکن و تحمیل شورای اسلامی کار بر کارگران شرکت واحد با مدیریت همکاری تنگاتنگ داشته اند، و اسناد آن در رسانه های منتسب به شورای اسلامی کار شرکت واحد موجود است. پیش از این نیز با در خدمت گرفتن سعید ترابیان و بر مبنای اعتراف وی اتهاماتی کاملا کذب را به آقای رضا شهابی عضو هیات مدیره سندیکا منسوب کردند و برای توجیه زندان ایشان آن اتهامات را طی گزارشی به سازمان جهانی کار ارسال نمودند.”
نیازی به گفتن نیست که اقدام هیأت اعزامی ILO و دیدار و ملاقات آن با تشکلها و افرادی که معرف آن وزارت کار بوده است،اقدامی سهوی یا از روی تصادف نبود و نیست، چراکه در دیدارها و کل مناسبات سازمان جهانی کار، دولت ها همواره مقدم اند بر کارگران و تشکل های مستقل کارگری. بنابراین نباید در این مسأله شکی داشت که نمایندگان اعزامی ILO به ایران، در این ماجرا آگاهانه چشم بر روی حقایق بستند و در توطئه ای که توسط وزارت کار و خانه کارگر طراحی شده بود، سهیم و همدست آن ها شدند.
علیرغم تمام این دسیسه ها و توطئه های گوناگون علیه دو سندیکای مستقل کارگری و به رغم تشدید اقدامات سرکوبگرانه علیه کارگران بویژه کارگران پیشرو، اما شواهد موجود حاکی از آن است که هیچ مانعی را در برابر جنبش طبقاتی کارگران و مبارزات اعتلاءیابنده طبقه کارگر، یارای مقاومت نیست و جنبش بالنده طبقاتی کارگران همچنان در حال اعتلاست.
افزون بر اعتصابات و اعتراضات کارگری، در حال حاضر اتحاد و همبستگی میان کارگران، حمایت از اعتصابات و خواست های کارگری در میان خود کارگران نیز تقویت شده است. برای نمونه سندیکای کارگران شرکت واحداتوبوس رانی تهران و حومه، با صدور اطلاعیه ای از اعتصاب سراسری کامیون داران و رانندگان حمایت نمود و از فدراسیون کارگران حمل و نقل جهان (ITF) خواست که از مطالبات رانندگان و کامیون داران پشتیبانی کند.
در عرصه جهانی نیز همبستگی کارگران و اتحادیه های کارگری با کارگران ایران و حمایت از آنهابه نحو چشمگیری افزایش یافته که از جمله می توان به فراخوان تجمع و اعتراض”کلکتیوسندیکائی” فرانسوی مرکب از پنج سندیکای کارگری؛ س.ژ.ت (CGT) ، ولیدرسود (solidair sud) ، س.اف.د.ت (CFDT) ، اف. س.او (FCU) و اونسا (UNSA) اشاره کرد. این کلکتیو ضمن ابراز همبستگی با کارگران ایران و دفاع و حمایت از خواست آن ها، اجتماعاتی را نیز در اعتراض به اقدامات سرکوبگرانه جمهوری اسلامی علیه کارگران و فعالان سندیکائی و همچنین در حمایت از تشکل های مستقل کارگری ایران سازمان داد.
این نمونه ها و فاکتور ها، همگی نشان دهنده ارتقاء آگاهی و رشد همبستگی در میان کارگران است. اعتراضات و اعتصابات دو هفته اخیر در عین حال نشان دهنده فراتر رفتن اعتراضات و اعتصابات کارگری از شکل تک واحدی و گسترش اعتصابات سراسریست. کمیت فزاینده اعتراضات کارگری به اضافه رشدآگاهی و همبستگی میان کارگران، همچنین رشد اعتصابات سراسری، نمودار هائی از پیشرفت جنبش کارگری و اعتلاء بیش از پیش جنبش طبقاتی کارگران است. روندی که از چند سال پیش اغاز شده، پس از خیزش توده ای دی ماه ۹۶ وارد مراحل پیشرفته تری شده است. بر بستر شرایطی که پس از خیزش توده ای دی ماه پدیدارشده است،اعتصابات و جنبش کارگری به سرعت روی سایر جنبش ها و به میدان کشاندن سایر اقشار زحمتکش تأثیر گذاشته و بیش از این خواهد گذاشت. اثرات متقابل این اعتراضات وجنبشها بریکدیگر، برآیند عمومی جنبش اعتراضی توده های کارگر و زحمتکش علیه وضع موجود و برای تغییر ریشه ای آن را تقویت کرده است. دور نیست آن روزی که با اعتلاء بیشتر جنبش طبقاتی کارگران و بر محوریت آن، توده های بپاخاسته مردم، رژیم ارتجاعی و پوسیده حاکم را سرنگون سازند و قدرت شورائی خود را مستقر سازند.
متن کامل نشریه کار شماره ۷۷۵ در فرمت پی دی اف
نظرات شما