اول ماه مه روز جهانی کارگر فرامی‌رسد. اول ماه مه روز اتحاد و مبارزه طبقه کارگر علیه نظام سرمایه‌داری و هرگونه استثمار و ستم و بهره‌کشی است. اول ماه مه روزی است که کارگران در سراسر جهان با تظاهرات و راه‌پیمایی و برگزاری میتینگ و اعتراض خیابانی، همبستگی بین‌المللی و عزم و اراده واحد خود را برای نابودی نظم پوسیده سرمایه‌داری و استقرار نظمی نوین و سوسیالیستی به نمایش می‌گذارند. اگرچه ویروس کرونا و دولت‌های سرمایه‌داری مسبب شیوع گسترده آن، موانعی بر سر راه تظاهرات و راه پیمائی‌های وسیع کارگری در اول ماه مه ایجاد نموده اند، اما طبقه کارگر در اول ماه مه به اشکال گوناگون، عزم و اراده خود را برای تغییر نشان داده و ضرورت نابودی نظم کهنه و جایگزینی آن با نظمی نوین را یادآوری می‌کند.
طبقه کارگر ایران نیز که گردانی از ارتش بی‌شمار کارگران و جزئی از طبقه کارگر جهانی است، با شور و اشتیاق به استقبال اول ماه مه می‌رود. کارگران ایران در اول ماه مه در اشکال گوناگونی روز جهانی کارگر را پاس داشته و اتحاد و همبستگی خود را با کارگران جهان اعلام می‌دارند. تجارب جنبش کارگری ایران گویای این واقعیت است که کارگران ایران در طی یک قرن اخیر، همه‌ساله به استقبال روز جهانی کارگر رفته‌اند و بسته به موقعیت و شرایط، در شکل‌های متنوعی از تظاهرات خیابانی و اشکال علنی و گسترده گرفته تا اشکال نیمه علنی و مخفی، مراسم‌هایی به مناسبت اول ماه مه برگزار نموده‌اند. کارگران ایران در اول ماه مه، بیانیه‌ها و قطعنامه‌هایی نیز به همین مناسبت انتشار داده و به طرح مهم‌ترین خواست‌ها به‌ویژه خواست‌های سیاسی خویش پرداخته‌اند.
امسال اول ماه مه در شرایطی فرارسیده است که شوربختانه موج چهارم و گسترش بیماری کرونا روزگار مردم را سیاه کرده و مرگ‌ومیر بسیار بالای ناشی از آن، مرز ۴۵۰ نفر در روز را نیز پشت سرنهاده است. کشتار وحشتناک کرونا که رژیم ارتجاعی پاسدار منافع طبقه سرمایه‌‌‌دار حاکم، مسئول و مسبب اصلی آن است، گرچه قلب‌ها را فشرده و به درد آورده، اما آتش مبارزه طبقاتی و اول ماه مه را در دل طبقه کارگر خاموش نساخته است.
امسال نیز به مناسبت اول ماه مه، تاکنون چندین بیانیه از سوی کارگران انتشاریافته است و بی‌شک تا چند روز آینده بیانیه‌های دیگری نیز از سوی تشکل‌های مستقل کارگری نیز انتشار خواهند یافت. موضوع جالب‌توجه این است که امسال کارگرانی که فاقد تشکل علنی و مستقل هستند از نمونه کارگران فولاد اهواز و کارگران غیررسمی نفت، در صدور بیانیه اول ماه مه پیش‌قدم شده‌اند، چنانکه در اعلام موضع و درمورد حداقل دستمزد سال ۱۴۰۰ نیز کارگران نفت پیش‌قدم شده بودند.
ازآنجاکه مضمون دو بیانیه انتشاریافته توسط کارگران فولاد اهواز و کارگران غیررسمی نفت تا حد زیادی می‌تواند سطح آگاهی سیاسی درمیان کارگران فولاد و نفت را بازتاب دهد، نگاهی به آن‌ها می‌اندازیم.
بیانیه کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اهواز به مناسبت روز جهانی کارگر که ۳۱ فروردین ۱۴۰۰ انتشار یافت، با شادباش‌های کارگری و پاس داشت اعتصابات و قیام‌های کارگری در جهان و یادآوری شلاق‌هایی که برگرده کارگران ایران در آق دره، پارس‌خودرو و شرکت واحد فرود آمد، آغاز می‌شود و روز جهانی کارگر را “نماد” مبارزه طبقه کارگر می‌داند. در ادامه ضمن اشاره به دستمزدهای ناچیز و شرایط تحمیلی سرمایه‌داران بر کارگران و معضلات و مصائب بی‌شماری که “سیستم حاکم” را مسبب آن می‌داند، از بی‌لیاقتی حکومت در مورد مقابله با بیماری کرونا و اختصاص واکسن به روحانیون و مزدوران حاکم پرده برمی‌دارد آنگاه می‌نویسد:”جغرافیای ما را کرونا سیاه نکرده است چون سیه‌روزی مردم کشورمان به دست همین آقایان و شبکه‌های مافیایی و نظامی‌شان رقم خورده است درصورتی‌که بحران‌هایی مثل تحریم و کرونا برای طبقه کوچک سرمایه‌داران به فرصتی طلائی و نعمتی بی‌پایان تبدیل‌شده است”. بیانیه بلافاصله پس از تشریح اوضاع جامعه از ضرورت تغییر و دگرگونی بنیادی و زیربنایی آن توسط طبقه کارگر متشکل، از ضرورت ایجاد “تشکلات کارگری” سخن گفته و می‌نویسد:” مجموع این موارد نشان می‌دهد که جامعه‌ی ما نیاز به دگرگونی‌های گسترده و زیربنایی دارد و طبقه‌ی کارگر تنها نیرویی است که در صورت مُتشکل شدن، توانِ مقاومت در برابر هر شکلی از نظام استثمار و استبداد را خواهد داشت.
اتحاد طبقاتی ما و متحدانمان می‌تواند پیام‌آور جامعه‌ای عادلانه و آزاد باشد و این کشتی طوفان‌زده را به ساحل بنشاند.
برای اینکه قدمی درراه حصولِ مطالبات مشترکمان برداریم نیازمندیم تا تشکیلات کارگری را در همبستگی باهم برپا کنیم و دستاوردهای عظیم جنبش کارگری جهان را نقطه‌ی آغاز قرار دهیم”. بیانیه ضمن اشاره به تاریخ غرورآمیز مبارزات طبقه کارگر و ضرورت دفاع از دستاوردهای تاکنونی آن ازجمله “حق تشکل” چنین پایان می‌یابد:” این تاریخ ثابت کرده است تنها نیرویی که می‌تواند پرچم‌دار عدالت اجتماعی در جامعه باشد، طبقه کارگر متحدی است که کمیته‌ها و شوراهای سرتاسری‌اش به همین منظور قد علم می‌کنند.
ما کارگران گروه ملی صنعتی فولاد ایران (اهواز) با این چشم‌انداز علیه ظلم و بیداد می‌جنگیم و برای سقف مطالبات کارگری اعم از مسکن و رفاه همگانی، بیمه بیکاری و درمانی مکفی، اعتراضات و اجتماعات آزاد، آموزش رایگان و امنیت شغلی هم‌پیمان می‌شویم و در کوره‌های ذوب‌آهن بر مشت‌های فولادین خود حک می‌کنیم تا در مسیر لغو استثمار انسان از انسان دست از سازمان‌دهی و مبارزه طبقاتی برنداریم.
ما کارگران آهنیم ؛ ریشه ظلم رو می‌کنیم
روز جهانی کارگر گرامی باد”
واقعیت این است که کارگران مبارز و آگاه فولاد در کوره مبارزات و اعتصابات چندساله اخیر خود از هر نظر آبدیده شده‌اند.آگاهی سیاسی و تشکل یابی به نحو آشکاری درمیان کارگران فولاد رشد نموده و ارتقا یافته است. اتحاد و یکدستی و همبستگی کارگری در فولاد بسیار بالا و مثال‌زدنی است که یک نمونه آن را در دفاع یکپارچه از دو تن از همکاران خود( حسین رضایی و قریب حویزاوی) که به دستور مدیریت، روز ۱۰ فروردین ۱۴۰۰ از ورود آن‌ها به شرکت ممانعت به عمل آمد، نشان دادند. واکنش سریع و یکپارچه و تجمع کارگران در دفاع از رفقای خود در روز ۱۱ فروردین و مقابله با دسیسه مدیریت برای اخراج این دو نفر که مقدمه اخراج‌های وسیع‌تر بود، کارفرما را عقب راند. کارگران فولاد به‌درستی و همان‌طور که خود گفته بودند، با اتحاد و همبستگی، معادلات و نقشه‌های مدیریت را برهم زدند. صرف‌نظر از اعتصابات و مبارزات گسترده چند سال اخیر و فعالیت چشمگیر کارگران پیشرو، کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اخیراً نیز با دایر کردن کانال ” صدای مستقل کارگران گروه ملی صنعتی فولاد ایران” در تلگرام، فعالیت‌های خوبی را سازمان داده و در مورد اغلب مسائل مهم کارگری نیز موضع‌گیری کرده‌اند. کارگران از همان آغاز فعالیت این کانال، ضمن تأکید برتشکل کارگری تصریح کردند از حقوق و منافع طبقه کارگر دفاع نموده و تا “لغو استثمار و بردگی” صفوف خود را محکم‌تر ساخته و به مبارزه ادامه خواهند داد. بیانیه اول ماه مه کارگران فولاد، تنها نمونه‌ای از همین تلاش‌ها و فعالیت‌ها است.
بیانیه کارگران غیررسمی نفت در گرامی داشت روز جهانی کارگر که ۳۱ فروردین ۱۴۰۰ انتشار یافت، فرازهای عالی‌تری از آگاهی طبقاتی و مبارزه طبقه کارگر را انعکاس می‌دهد و گویای این واقعیت است که نفت بعد از اعتصاب تیرماه، به‌ویژه اعتصاب گسترده و فراگیر مرداد ۹۹ که فصل جدیدی را در مبارزات و جنبش کارگری ایران گشود و دست‌کم ۲۵ هزار کارگر در آن شرکت داشتند، با شتاب فزاینده‌ای دامنه حضور فعال و محسوس خود را در مبارزات کارگری و جنبش طبقه کارگر گسترش می‌دهد. توگویی نفت بر آن است غیبت ۲۵ ساله خود را به‌سرعت جبران کند. کارگران مبارز غیررسمی نفت که بخش اعظم کارگران نفت را تشکیل می‌دهند در ظرف ۹ ماه اخیر، اطلاعیه‌ها و بیانیه‌های گوناگونی انتشار داده و در مورد مسائل مختلف موضع‌گیری نموده‌اند. اینکه حداقل مزد هیچ کارگری نباید از ۱۲ میلیون تومان کمتر باشد، نخستین بار در اوایل بهمن ۹۹ توسط کارگران نفت مطرح شد. سپس دو تشکل مستقل کارگری، سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه و سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه و ۷ تشکل دیگر در بیانیه مشترکی که ۲۶ بهمن ۹۹ انتشار یافت رقم ۱۲ و نیم میلیون تومان را عنوان کردند و کارگران فولاد نیز در بیانیه جداگانه‌ای مورخ هفتم اسفندماه ۹۹ از این خواست حمایت کردند.
بیانیه کارگران غیررسمی نفت به مناسبت اول ماه مه، خواهان نابودی تبعیض و استثمار و نابرابری و برقراری رفاه و عدالت و شادی و برابری شده است. کارگران غیررسمی نفت در بیانیه خود به‌صراحت از یک آلترناتیو شورایی و کارگری طرفداری نموده‌اند. کارگران نفت خواهان آزادی بی‌قیدوشرط زندانیان سیاسی، وسیع‌ترین آزادی‌ها ازجمله آزادی بیان و تشکل و تجمع شده و از روز اول ماه مه به‌عنوان روز اتحاد ومبارزه کارگران برای رهایی از توحش و بربریت نظام سرمایه‌داری سخن گفته‌اند. بیانیه کارگران غیررسمی نفت گرچه کوتاه اما بسیار پر مضمون است. متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
” بیانیه کارگران غیررسمی نفت در گرامیداشت روز جهانی کارگر
ما کارگران غیررسمی نفت روز جهانی کارگر را به همگان شادباش میگوییم. ما قبلاً اعلام کرده بودیم که به دلیل عدم اجرایی شدن وعده‌های داده‌شده، راهی جز اعتراض گسترده در مقابل ما قرار ندارد.
روز جهانی کارگر یک روز اعتراض سراسری است و بهترین فرصت است که با صدایی بلندتر و هم‌صدا باهم طبقه‌ای‌هایمان خواست‌هایمان را اعلام کنیم.
ما برده نیستیم و اجازه نمی‌دهیم که از بالای سر ما زندگی و معیشت مان رقم‌زده شود.
آلترناتیو ما همان‌طور که کارگران هفت‌تپه اعلام کرده‌اند ، اداره شورایی است.
درعین‌حال ما به‌کل این بساط تبعیض، نابرابری، اختلاس‌ها و دزدی‌ها و استثمار بدون حدومرز حاکم بر جامعه اعتراض داریم.
ما جامعه‌ای می‌خواهیم که درآن شکاف طبقاتی نباشد. استثمار نباشد. جامعه‌ای که درآن رفاه و عدالت و شادی و برابری حاکم باشد.
ما همچنین بر خواست‌های فوری همین امروزمان تأکید کرده و بار دیگر اعلام می‌کنیم که خط فقر را قبول نمی‌کنیم و مزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد. ما برده نیستیم و قوانین ویژه اقتصادی باید لغو شوند و دست پیمانکاران باید از سر ما کارگران کوتاه شود.
ما خواستار آزادی بدون قید و شرط همه زندانیان سیاسی هستیم.
در یک‌کلام ما همبستگی خود را با بیانیه‌ها و قطعنامه‌های اول مه که همچون هرسال انتشار می‌یابد اعلام می‌کنیم.
از همین رو علاوه بر تأکیداتی که داشتیم بر خواست‌های سراسری دیگر چون برابری زن و مرد در تمام عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی و لغو هرگونه تبعیض جنسیتی علیه زن با خواست ، رفاه و شادی برای همه کودکان لغو کار کودک، حق تشکل، تجمع ، آزادی بیان و وسیع‌ترین آزادی‌ها، آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و لغو مجازات اعدام و پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات، پایان دادن به سودجویی‌های سرمایه‌داران و تخریب محیط‌زیست، پایان دادن به اختلاس‌ها و دزدها و برچیده شدن حقوق نجومی تأکید می‌کنیم.
اول ماه مه روز اتحاد مبارزاتی ما ۹۹ درصدی‌های جامعه برای رهایی از توحش و بربریت سرمایه‌داری و برای داشتن جامعه‌ای شایسته انسان است.
با برافراشتن پرچم اول مه این روز همبستگی جهانی کارگری را گرامی می‌داریم.
کارگران غیررسمی نفت
۳۱ فروردین‌ماه ۱۴۰۰”
در بیانیه‌های اول ماه مه که در بالا به آن‌ها اشاره شد، ارتقای آگاهی سوسیالیستی ، روحیه انترناسیونالیستی ، موضع‌گیری رادیکال علیه تمامیت نظام بهره‌کشی و دفاع قاطع از سوسیالیسم نمایان است. بدون شک بیانیه‌های دیگری که بعدازاین از سوی کارگران و تشکل‌های مستقل به مناسبت اول ماه مه انتشار خواهد یافت از همین خصوصیت برخوردار خواهند بود و مضمونی شبیه این‌ها خواهند داشت. این بیانیه‌ها به سهم خود، بیان رشد میزان آگاهی سیاسی کارگران و در کلیت خود نشانگر ارتقای آگاهی سیاسی طبقه کارگر است.
کارگران ایران و بخش پیشروتر آن هرساله در اول ماه مه در قطعنامه‌ها و بیانیه‌های این روز، پرچم مهم‌ترین مطالبات سیاسی خود را برافراشته‌اند از ضرورت نابودی نظام سرمایه‌داری و استقرار جامعه‌ای برابر و آزاد و فارغ از هرگونه ستم و تبعیض و استثمار سخن گفته‌اند و در اشکال گوناگونی این روز را گرامی داشته‌اند. بی‌شک امسال نیز علی‌رغم تمام سرکوب‌ها و محدویت‌های کرونائی و غیر کرونائی، آغوش خود را به روی اول ماه مه می‌گشایند و به استقبال آن می‌روند.
بیایید امسال با خواباندن گسترده چرخ‌های تولید و تعطیلی کار و در اشکال مناسب و مؤثر دیگری به استقبال این روز بزرگ و تاریخی کارگری برویم و همبستگی عمیق طبقاتی خود را با کارگران سراسر جهان در مبارزه مشترک علیه نظام سرمایه‌داری وبرای استقرار سوسیالیسم اعلام کنیم.
نظرات شما