“زمهریر”

یله درروئیاوغریق خاطره

تا بانگ ارغوانی خروس بخت

خویش

شهرملال و شک

سقوط هر ستاره را

نظاره می‌کند

درزمهریرومه

هربوم بام بتکده

درنای سنگی‌اش

تشویش می‌دمد

و رنگین کمان روئیای شهر را

مخدوش می‌کند

قندیل‌های بام در شعله‌های شک

تبخیر می‌شوند.

کهزاد کوچ نشین